Гэта ўсё паэт Баян вінаваты. Прыбыў я ў чарговы час і эпоху. Прыгожа тут: замкі, палацы, вершнікі… Ну, думаю, у казку трапіў. Падыходзіць да мяне літаратар – я па чарцы з мёдам у яго руцэ гэта зразумеў.
Дзе я і хто ты, пытаю.
– Гэта казачная краіна… А я… казачнік… гэты.. французскі… Ш-ш… Шарль… Пяро… П’еро. Ага… І тут, разумееш… трэба ў ролевую гульню пагуляць – маленькую дзяўчынку праглынуць.
– Хто я табе, скуралуп? – запярэчыў я. – Я вегетарыянец і дзяцей глытаць не буду!
– Яшчэ як будзеш, калі дадому хочаш, – як адрэзаў Шарль П’еро. – Бо я адзін ведаю, як табе ў Полацак і ХІ стагоддзе вярнуцца… Паслухай, шэры, усё ж будзе не насамрэч: ты ж потым тую дзяўчынку выплюнуць назад, жывенькую і здаравенькую, зможаш. Мне толькі для натхнення трэба, каб ты яе праглынуў. Каб я з натуры казку напісаў.
Што паробіш – надзеў я бабчын сарафан, пысу ваўчыную коўдрай прыкрыў. І неўзабаве сапраўды завітала дзяўчынка.
– Унучачка-ўнучачка, а чаму ў цябе каптурок чорны? – пытаю.
– Тут, бабка, пытанні задаю я, – кажа дзяўчынка. – Бабуля-бабуля, а чаму ў цябе такія вялікія зубы?..
Потым, вядома, уламіліся мужыкі, разрэзалі мне жывот, выпусцілі Чорнага Каптурка на волю. І толькі тады, пры святле іхных паходняў, я заўважыў, што сяджу я ў Полацку, у сваім родным ХІ ст., і ніякай казачнай краіны няма, а дзяўчынка, якую я праглынуў, – сапраўды мая ўнучка, Еўфрасіння. А каптурок чорны, бо манашка.
– Фросечка, унучачка, гэта ўсё Шарль П’еро вінаваты! – праз боль прамармытаў я прабачэнні.
– Які яшчэ Пяро? Гэта наш паэт Баян чарговы здзек з людзей чыніць! – адказала Еўфрасіння. – Натхнення шукае. Далібог, княжа, забраў бы ты яго на якую сечу, на Нямігу ці ў палавецкія стэпы – з натуры паэмы пісаць, а то ён тут, у Полацку, са сваімі ролевымі гульнямі усім страшна абрыдзеў.
…Калі шчыра, дык уся гэтая сітуацыя з праглынаннем толькі дадала да маёй воўка-чалавечай дваістасці галаўнога болю і параноі. Бо хто я ўрэшце – любячы дзед ці ненажэрная бабка?
