Свежы ролік відэапраекта ад кампаніі «Будзьма беларусамі!», Саюза беларускіх пісьменнікаў і Беларускага ПЭН-цэнтра «Словы мацней» у якім музыка Леанід Паўлёнак чытае Уладзіміра Жылку.
Гэты праект – рэакцыя на пераслед людзей, якія неўзабаве пасля згаданых выбараў у розных людных мясцінах Мінска сталі збірацца, каб разам спяваць беларускія песні. Найбольш актыўных з іх, і найперш, культурніцкіх дзеячаў, сталі цікаваць.
У кожным роліку праекта сучасныя дзеячы культуры, якія пацярпелі ад пераследу і ўціску пасля 9 жніўня 2020 года, чытаюць творы сваіх папярэднікаў, асуджаных у сталінскія часы.
Як гэта ні жахліва, але паміж лёсамі творцаў у 1930-я гады і ў 2020-м ёсць пэўная аналогія.
Уладзімір Жылка (1900-1933) — адзіны, напэўна, сапраўдны неакласік у беларускай літаратуры. Узгадаваны ў часы рэвалюцыйных віхураў, сведка падзеяў партыйнай барацьбы і нацыянальна-вызваленчага руху, ён дэбютаваў вершам «Покліч» у 1920-м, у першым жа радку якога згадваецца бел-чырвона-белы сцяг. З пераездам у Вільню і потым у Прагу, на вучобу ў Карлаў універсітэт, Уладзімір Жылка ўбірае ў сябе ўсе традыцыі паэтычнага майстэрства Еўропы эпохі fin de siecle. Нездарма найбольшы сентымент ён мае да Максіма Багдановіча, і фактычна падзяляе ягоны лёс, вельмі рана захварэўшы на сухоты. Паверыўшы ў казку пра беларусацэнтрычную БССР, Жылка пераязджае ў Менск пасля Акадэмічнай канферэнцыі 1926 года, становіцца сябрам «Узвышша» і друкуе свой зборнік вершаў «З палёў Заходняй Беларусі». У 1930-м яго, смяротна хворага, цягаюць на допыты па выдуманай справе «Саюза вызвалення Беларусі» і ўрэшце асуджаюць на 5 год высылкі. Ён памірае ў 1933-м, напісаўшы праніклівы «Тастамент», рукапіс якога зберажэ ў высылцы, акупацыі і эміграцыі сям’я Яўхіма Кіпеля.
«Словы мацней»: Аляксандр Памідораў чытае твор Зямы Піваварава
«Словы мацней»: Галіна Казіміроўская чытае твор Міхася Чарота
«Словы мацней»: Ганна Комар чытае Францішка Аляхновіча
«Словы мацней»: Тарас Тарналіцкі чытае Станіслава Грынкевіча
«Словы мацней»: Андрусь Такінданг чытае верш Паўлюка Шукайлы