У калідорах трэцяга паверха часава-прасторавага кантынуума перастрэўся я з дзядком. Стаім, усміхаемся, паціскаем рукі. Пытае ён мяне:
– А вы, таварыш, хто такі? З капіталістычнага ці з сацыялістычнага блоку?
– Я, – кажу я, – не з блокаў, а з плоці і крыві, бо чалавек, хоць і напалову. Усяслаў Чарадзей мяне клічуць, князь полацкі.
– А-а! Гэта вы той, што дэструктыўны падкоп пад вялікую Русь капаў? На Нямізе дырдыганам уздырдыганіўся, сваіх братанічаў Яраславічаў мячом сек…
– Нікуды я не дырдыганіўся, – абурыўся я, – яны першыя пачалі…
І дэталёва патлумачыў яму полацкую палітыку:
– Гэтыя кіеўцы і наўгародцы, хлопцы, вядома, неблагія, але першыя – садысты: усё сіліліся мяне без дай прычыны ў турму на суткі ці нават на месяцы запраторыць, а другія – мазахісты: увесь час даставалі са сваімі прапановамі сталец наўгародскі заняць, нават нягледзячы на тое, што я званы з іхнай Сафіі гвалтам паздымаў і набег на Ноўгарад учыніў.
– Ага, так і ёсць, я ўсё прыгадаў, – усё ніяк не адчэпіцца дзядок. – Гэта ж вы ў часы Кіеўскай Русі праводзілі палітыку валюнтарызму і махровага імперыялізму?
– Чаго, дзеду, прабачце?
– Святая Русь, кажу, вам па барабане была? – на агульназразумелую пераклаў для мяне дзядок.
– Русь – гэта святое, – адбрахаўся я. – Я ж таксама быў збіральнікам рускіх земляў… вакол сябе. Хацелася, ведаеце, каб Русь была не Кіеўская, а Полацкая. А вы хто такі? – каб адвесці ўвагу ад маіх замежнапалітычных грахоў хітрамудра змяніў тэму гутаркі я.
– Я, – кажа дзядок, – Містэр “Не”.
– А, нешта такое прыпамінаю. Вы такі ўвесь у чорным плашчы і масцы, арыі спяваеце.
– Ды не Містэр “Х”, а Містэр “Не”, – абурыўся дзядок. – Я – Андрэй Андрэявіч Грамыка, ураджэнец вёскі Старыя Грамыкі, што на Гомельшчыне, незаступны міністр замежных справаў СССР. У свой час сустракаўся з Чэрчылем, Кенэдзі, Чарлі Чаплінам, Эйнштэйнам. За сваю няўступлівасць у перамовах з Захадам быў названы Містэрам “Не”.
– Спадар Містэр “Не”, вы ўсім і заўжды кажаце “не”?
– Так.
– Вы толькі што сказалі “так”.
– Не.
– Значыць, вы “так” не казалі?
– Так, не казаў.
– Вось вы зноўку сказалі “так”.
– Не, не сказаў.
І гэтак далей да бясконцасці. Бачу, размова ў нас не клеіцца. Думаю сабе: “Э-э, з такім цікавым суразмоўцам трэба больш пагутарыць. Лепей працягну я гутарку з Містэрам “Не” ў наступным пасце…”
