“Схватка” — гэта начная экстрэмальная гульня. Вікіпедыя апісвае яе наступным чынам: “Асноўная ідэя гульні заключаецца ў выкананні розных заданняў на мясцовасці на час. Пераможцам лічыцца гулец (або каманда), што першым завяршыў усе ўзроўні. Пры гэтым колькасць заданняў, паслядоўнасць іх выканання, час выканання аднаго задання не рэгламентуюцца правіламі і ўсталёўваюцца аўтарамі паводле іх меркавання”. Але нельга апісаць словамі эмоцыі, якія ўзнікаюць падчас гульні. Драйв, які праносіць табе і тваю каманду праз сотні кіламетраў ад аднаго задання да іншага. Прага перамогі, якая прымушае мозг працаваць на ўсе 100%, а часам нават на 101%. Гонар, які адкрывае другое дыханне, калі здаецца, што ўжо няма сіл зрабіць нават крок. Лепш нават не адзін раз убачыць, а адразу паспрабаваць.
Пра “Схватку” можна казаць шмат, але лепш на канкрэтных прыкладах. Такім чынам, 29 верасня стартавала першая Міжрэгіянальная гульня, арганізатарамі якой былі аўтары з Гомеля. Але гульня атрымалася хутчэй міжнародная, бо ў шэрагах прынятых да ўдзелу каманд можна было заўважыць не толькі брэсцкія, мінскія, віцебскія і магілёўскія, але і каманды з суседніх дзяржаваў.
Азначэнне «міжрэгіянальная гульня» мела на ўвазе вялікую колькасць гульцоў, якія склалі ажно 29 каманд. Гульня прадугледжвала вялікія пераезды з аднаго ўзроўню на іншы, а таксама вялікія аб’екты. Часта імі робяцца закінутыя з савецкіх часоў заводы, што дзівяць сваёй маштабнасцю, ці закінутыя ваенныя аб’екты: цэлыя базы, раней засакрэчаныя, бункеры, узлётныя палосы і самалётныя ангары, пакінутыя пасля развалу Саюза. Можна згадаць і пра баявыя ўмацаванні, ацалелыя яшчэ з часоў Другой сусветнай вайны, пра існаванне якіх забылася нават дзяржава. Апроч таго, багатая беларуская зямля і на закінутыя вёскі і паселішчы, частка якіх знаходзіцца ў радыяцыйнай зоне; большасць з іх пакінутыя сваімі жыхарамі з іншай прычыны.
Гульня пачалася з «выкрадання» аднаго гульца ад кожнай каманды. Іх, з чорнымі мяшкамі на галовах, пасадзілі ў аўтобус ды павезлі ў невядомым кірунку. У далейшым ім трэба было знайсці лічбы, якія складаюцца ў каардынаты GPS і дазваляюць камандзе знайсці свайго гульца.
Або на адным з узроўняў неабходна было знайсці шэсць надпісаў, пазначаных «СХ». Складанасць у тым, што знаходзіцца ўнутры было немагчыма без супрацьгаза. Задымленасць памяшкання змяншала бачнасць амаль да нуля і не давала дыхаць, што ўскладняла пошук неабходных для праходжання ўзроўню надпісаў.
Усё ўпіраецца толькі ва ўяўленне аўтараў гульні і ўвасабленне іх ідэй. Безумоўна, “Схватка” была і застаецца той гульнёй, дзе людзі могуць адначасова паспаборнічаць у сіле, розуме, спрыце і кемлівасці.
Серж Кузняцоў
