Лявон Вольскі разважае пра тое, што ў Беларусі нас усюды акружаюць вельмі сур’ёзныя люді. Ад самага дзяцінства, пачынаючы са школы, калі дзяцей шыхтуюць на лінейку не раўнуючы, як у войску, нас настойліва прызываюць быць сур’ёзнейшымі, думаць пра працу на карысць радзімы і дбаць пра мацаванне яе абароназдольнасці. Тое самае працягваецца ў вышэйшых навучальных установах і на працы. Паступова мы развучваемся ўсміхацца і забываем на тое, што ёсць такія неацэнныя рэчы, як іронія і сарказм. «Дык чаму б не пакарыстацца імі ў належны момант?», — прапануе Лявон Вольскі.

Лявон Вольскі. Фота Дар'і Каляды

Нас атачаюць неверагодна сур’ёзныя людзі. Зь дзяцінства.

У школе

У школе нас прымушаюць уступаць у ваенізаваную арганізацыю, дзе трэба насіць знакі адрозьненьня і форму. Мы хочам гуляць у гульні, дурэць, балдзець і рагатаць, а на нас шыпяць:

— Трэба быць сур’ёзьнейшымі! У вашым узросьце піянэры-героі ўжо зьдзяйсьнілі свае несьмяротныя подзьвігі, а вы?! Што вы сабе дазваляеце?!

Нам распавядаюць пра вайну, пра нямецкіх фашыстаў і гераічных савецкіх ваяроў. Мы слухаем, але ня надта ўважліва, бо хочацца ня слухаць усё гэта, а гуляцца ў гульні і дурэць. Нам робяць вымовы.

Нас шыхтуюць на лінейку (як «на развод» у войску) і распавядаюць пра неабходнасьць набыцьця патрэбных ведаў, каб потым пры дапамозе гэтых набытых ведаў мацаваць магутнасьць і абароназдольнасьць і бяз гэтага магутнае і абароназдольнае радзімы. Але магутнасьці і абароназдольнасьці шмат не бывае, таму — вось. Трэба няўхільна. Мацаваць.

У ВНУ

У вышэйшай навучальнай установе мы працягваем зьбіраць і разьбіраць вечнамалады аўтамат Калашнікава і слухаць бясконцую палітінфармацыю пра падступны Захад, змову цёмных сілаў і далейшую неабходнасьць мацаваньня абароназдольнасьці нашае радзімы. Калі хтосьці з нас раптам засьмяецца (ну, мы ж яшчэ юныя, а на вуліцы — вясна), яму сувора распавядуць пра тое, што ў ягоныя гады нейкі дзеяч ужо камандаваў палком, а іншы герой кінуўся на амбразуру.

Малюнак Лявона Вольскага

На працы

На працы размаітыя начальнікі й загадчыкі заклікаюць нас з усёй адказнасьцю ставіцца да пастаўленых задачаў, а на штотыднёвае палітінфармацыі нам даводзяць пра тое, што ад нашае працоўнае аддачы залежыць стабільнасьць дзяржавы (яе акурат хочуць расхістаць бясконцыя нашыя ворагі), дабрабыт народу і — чаго ўжо там! — абароназдольнасьць, да мацаваньня якой мы мусім прыкладаць усе магчымыя сілы. 

Усе гэтыя людзі вельмі сур’ёзныя. Чым вышэйшы начальнік, тым сур’ёзьнейшы выраз твару ён мае. Сур’ёзны, нават суворы. Насуплены. Куткі роту-шчыліны апушчаныя долу. Позірк спадылба. Падазроны, жорсткі. А што? Вораг ня дрэмле. І трэба гэтаму ворагу ўсім сваім выглядам прадэманстраваць, што ты гатовы ўступіць у бой. І перамагчы. Што твая абароназдольнасьць — на належным узроўні, як і прынята ў нашай краіне. На сур’ёзным узроўні.

А мы — калі мы хочам прасоўвацца па службовае лесьвіцы — мусім прымаць гэтыя правілы гульні, быць насуплена-сур’ёзнымі, уважліва прыслухоўвацца да старэйшых і выконваць пастаўленую задачу.

Давайце ўсьміхнемся, пакуль ня позна

Мы паступова развучваемся ўсьміхацца ды іранізаваць, робімся нуднымі і зацятымі, выкарыстоўваем прынятыя ў далёкай маладосьці (як высьветлілася, яна даўно ўжо скончылася!) дзяжурныя клішэ і штампы.

І вось мы ўжо са сваім заўсёдным сур’ёзным (а зь цягам часу — панурым і здранцьвелым) выглядам едзем у прыгарадным электравіку на сваё лецішча з парасткамі расады на сядзеньні. І робім заўвагу маладым людзям за тое, што яны гучна сьмяюцца. Маўляў, так нельга паводзіцца ў мейсцах агульнага карыстаньня! У вашым, маўляў, узросьце адзін — палком камандаваў, а другі — кінуўся на амбразуру.

Яны сыходзяць у іншы вагон. А вы ўсё едзеце. На лецішча. Сур’ёзна і нудна мацаваць сваю прадуктовую бясьпеку.

У электрычцы. Выява: dzen.ru

Дык давайце ўсьміхнемся, пакуль ня позна! Засьмяемся ў твар усяму гэтаму абсурду. Ёсьць такія неацэнныя рэчы, як іронія ды сарказм, дык чаму б не пакарыстацца імі ў належны момант?

Гэта значыццца, што вам ужо ня так і далёка да паездкі на электрычцы з расадай на сядзеньні і суворым выразам на твары.

Лявон Вольскі, Budzma. org