Што, Менск?! Гэтая вёска?! І сталіца?! Ад абурэння я ператварыўся ў ваўка і закусіў хвост. Ключы ад машыны часу знайсціся не могуць, я трапляю ў час, дзе мы ў адной дзяржаве з цюркамі, армянамі і эстамі (як такі саюз чыста фізічна ўмагчыміўся, не ўяўляю!), плацім даніну нейкай Маскве, і рыцарскія гербы якіясьці надта крыважэрныя зрабіліся – нават не меч ці булава, а серп і малаток. І ў дадатак сталіца нашага ўдзельнага княства — ужо не Полацак, а дробны Менск. У-у-у!
А галоўны ў іх сказаў:
– Вось глядзіце, таварышы, наглядны прыклад таго, як сярэднявечны феадал, паэксплуатаваўшы ўсмак прыгоннае сялянства, на вачах страчвае людское аблічча.
А потым дадаў:
– Ну, наконт Менска вы, княжа, самі вінаваты. Усё са сваімі братанічамі феадальныя разборкі клеілі на берагах Нямігі, вось прадажныя летапісцы і царкоўныя клерыкалы яго і ўпадабалі, а адурманены народ – за імі: пішчом у той Менск палез. А Полацак? Што яму зробіцца, застаўся – раённы цэнтр, праўда. Дык мы яму Наваполацак у 1958 годзе побач пабудавалі.
Потым галоўны падвёў да мяне чалавека: плюгавенькага, непрыкметнага.
– Вось, княжа, пазнаёмцеся, таксама асоба з іншага свету: наш малады амерыканскі спецыяліст Харві Лі Освальд: добраахвотна жыве ў нашай краіне, працуе на менскім заводзе “Гарызонт”.
Адным словам, пасябравалі мы з Освальдам, дзве адзіноты з нягэтага свету. Сядзелі ў двухпакаёвых харомах з выглядам на Свіслач: я ў людскім абліччы і гаспадары – Освальд з жонкаю, пілі піва, гаманілі, сышліся на тым, што трэба кожнаму ў свой свет вяртацца, бо тутэйшым гербавым арсеналам, сярпом і малатком, па мазгаўні атрымаць не надта хочацца.
Освальд паказаў сваю калекцыю зброі, расказаў, што любіць на паляванне хадзіць. А я Освальду паказаў усякія стралковыя хітрыкі, напрыклад, як, страляючы, трэба браць у рахубу вецер і рух ахвяры – асабліва калі яна на кані ці якім возе едзе. Адным словам, харошы чалавек мне трапіўся, вельмі ўважлівы. І да валадароў краінаў, хачу заўважаць, у адрозненне ад савецкіх менчукоў, з вялікай павагай ставіцца.
