Нігерыец Олівер пераехаў у Мінск, каб вучыцца, займацца музыкай і танцамі. Ягонае крэда – браць ад жыцця ўсё, можна нават не спаць суткамі, кладучыся адпачыць усяго на 20 хвілін пасля ночы ў клубе, пасля – на вучобу… Як у яго гэта атрымліваецца і ці лёгка цемнаскураму музыку скараць Зыбіцкую?
Олівер Оджэа нарадзіўся ў Нігерыі, але з 2012 года жыве ў Мінску. Вучыцца на біяфаку, як скончыць – стане спецыялістам у мікрабіялогіі. Мяркуе, што застанецца тут. Аднак ведаюць яго не за навуковыя адкрыцці, зробленыя ў белым халаце ў лабараторыі, а за экзатычную музыку і танцы, фантастычныя рытмы і рухі, прывезеныя з “чорнага кантынента”.
Слова самому Оліверу, які дзеліцца сваімі правіламі жыцця і ўражаннямі.
Чаму Беларусь?
Спачатку я хацеў ехаць ва Украіну, але пасля абраў Беларусь: яна ж як Украіна, толькі без рэвалюцыяў, ціха і спакойна. Чаму не Германія ці Францыя? А для нас гэта ўсё Еўропа, амаль аднолькава. Як і ў вас лічаць, што ўся Афрыка – гэта нешта адно, цэльнае. Але розніца і кантрасты вялізныя нават паміж Нігерыяй і Ганай, якія знаходзяцца побач.
У Нігерыі цяпер нядрэнна…
Ці можна рэалізавацца ў Нігерыі? Так, я працаваў там у іспанскай кампаніі, якая займаецца марскімі перавозкамі. Мой бацька працуе на мытні, напрыклад (а ў Нігерыі ёсць алмазы, так, між іншым… – аўт.). Можна рабіць свой бізнес: ёсць у нас людзі, якія купляюць беларускія МАЗы. Тое, што ў нас нібыта голад і ўвесь час страляюць – гэта стэрэатып. Як і стэрэатып пра тое, што у вас тут усе п’юць гарэлку. Тут жа рознае п’юць! (смяецца). Карацей, у нас таксама можна жыць і зарабляць грошы.
..але было па-рознаму
Былі часы дыктатуры Абачы – вельмі крывавыя часы, вайна… Ён быў жорсткім, яго ў выніку атруцілі. Цікава, што нават пасля яго смерці імя Абачы было ці не самым папулярным у Нігерыі. Як і імя Фэла Куці, музыкі і танцора, які быў ягоным антыподам, быў супраць дыктатуры. Яго прызнавалі ў Еўропе і ЗША за джаз-шоў, а вось у сябе на радзіме Фэла Куці меў праблемы: ягоны дом неяк спалілі, а маці выкінулі з акна…
Меў 27 жонак і развёўся ў адзін дзень
Мая музыка і музыка Фэла Куці. Ён падобны на вельмі жорсткага чалавека на сцэне, у творчасці, але насамрэч быў спакойным. Я ж, наадварот, магу быць публічна вельмі спакойным, але ўнутры – па-ўсялякаму (смяецца). Фэла Куці паказаў, што трэба заўжды казаць праўду, калі гэта проста і калі не. І ён перамог. Дарэчы, ён меў 27 жонак, але пасля развёўся з усімі імі ў адзін дзень. Ён мой кумір.
Тут думаюць, што ўсе цемнаскурыя чытаюць рэп
У Нігерыі, калі хочаш быць музыкам, ты лічышся несур’ёзным чалавекам. Табе патрэбныя сувязі, грошы, вельмі шмат… толькі так гэта можа быць нечым сур’ёзным. Прыехаўшы ў Мінск, я неяк сядзеў у рэстаране, да мяне падышоў беларус, сам музыка-рэпер, спытаў, ці не чытаю я рэп. Чамусьці тут думаюць, што ўсе цемнаскурыя чытаюць рэп. Я адказаў адмоўна. Але ён прапанаваў зайсці да яго сябра ў студыю – і так усё закруцілася. Упершыню я заспяваў у мікрафон акурат у Беларусі.
Гурт названы ў гонар песні, словы якой я забываўся
Цяпер мае песні можна знайсці ў сацыяльных сетках, на Youtube, мяне запрашаюць на выступы як у Мінску, так і ў Віцебск, Оршу, Брэст, Гомель ды інш. Першая песня называлася “Afrococoa” – я яе напісаў акурат перад выступам у “Графіці”, таму калі спяваў, то нават словы забываўся.
Кожныя выходныя на Зыбіцкай
Цяпер так называецца мой бэнд – “Afrococoa”. Але мы граем рознымі складамі – можа быць і 5-6 чалавек, а можа – 10. Сам граю на губным гармоніку і вучуся на саксафоне. Кожныя выходныя мы граем на Зыбіцкай, вось нядаўна на адкрыцці бара “Жованы Крот”…
А ходзяць да мяне дзяўчаты…
Танчыць я пачаў, бо першыя два гады ў Мінску было вельмі сумна. Шукаў, дзе тут танчаць кізомба – гэта павольны танец, які паходзіць з Анголы, нечым падобны на танга. Я пачынаў з кізомба, пасля – азунта. Але лічыў, што галоўнае – спяваць, а танцы – такое… Нават дзіўна ўспамінаць, бо цяпер я сам выкладаю афрыканскія танцы ў Мінску. Пераасэнсаваў гэты момант. А ходзяць да мяне дзяўчаты. Вельмі забаўна, што тут цікавяцца афрыканскай мелодыкай і танцам. Чаму ім цікава?.. Мабыць, таму, што гэта іншае.
Ці сумую я па доме? А што такое дом?..
Што такое дом? Там, дзе ты нарадзіўся? Там, дзе жывуць твае родныя?.. Я прыйшоў да высновы, што мушу больш працаваць, каб магчы запрасіць сваіх родных сюды ці ў нейкае іншае месца. Дом – гэта там, дзе табе добра, дзе ты рэалізоўваешся. Я пішу песні, мне не замінаюць спяваць, танчыць, даваць інтэрв’ю… Што мне яшчэ трэба?
Праблема расізму – надуманая. Трэба працаваць
Я думаў, што тут шмат расізму, першыя два гады. Людзі не размаўляюць па-ангельску, смяюцца з цябе на вуліцах. Нават мае сябры з Нігерыі казалі, што спяваць на вуліцы тут небяспечна. Але мяне ніхто не чапае! Нядаўна сустрэў земляка, які тут усяго пару месяцаў, і ён кажа: “Тут шмат расізму”. Я пасмяяўся і падумаў, што ён мне нагадвае мяне шмат гадоў таму. Я кажу: “Знайдзі нешта добрае ўнутры сябе, працуй!”. Я знайшоў. Праблемы расізму тут няма, яна надуманая.
Пра закрытасць…
Беларусы больш закрытыя за нігерыйцаў. У Нігерыі ты можаш проста на вуліцы падысці да чалавека, павітацца, пачаць размову. А тут так не робіцца. Людзі не ўсміхаюцца.
…і яе пераадоленне
Адкрываюцца беларусы толькі калі п’юць (смяецца). У нас таксама п’юць: джын альбо віно з пальмы. Дзе больш? Нават не ведаю… Я таксама п’ю. Часам дапамагае ў творчасці, бо я вельмі сарамлівы чалавек. Раней бы вельмі хваляваўся, калі б не выпіў перад выступам… Памятаю свой першы канцэрт: праз нервы я пачаў піць а 10-й, а канцэрт меўся пачацца а 20-й. Уяўляеш?
У Нігерыі ў царкве весела, а тут можна заснуць
У Нігерыі вельмі шумна, вельмі шмат музыкі і весялосці. Людзі там усе праблемы спускаюць праз музыку і тусоўкі, музыку, танцы. Нават у царкве у нас служба – дзве ці чатыры гадзіны – гэта музыка і танцы, гэта весялуха! Там я хадзіў у царкву, а ў Беларусі сумна, можна заснуць праз 10 хвілін. Вось і не хаджу (смяецца).
Не хачу камп’ютарнага жыцця, хачу па-іншаму
Большасць людзей жыве па графіку: а 9-й на працу, пасля 18-й з працы, паглядзець ТБ, выпіць гарбаты, спаць, а ў пятніцу пайсці ў клуб з сябрамі. Мне гэта нецікава, я не хачу такога жыцця. Я магу нават не спаць, магу тусіць альбо пісаць, магу піць віскі і прыдумляць музыку, пасля іду на вучобу, пасля сплю 20 хвілін, пасля – у клуб. У мяне заўжды рэпетыцыі, паездкі, людзі навокал. Я не хачу камп’ютарнага жыцця, не хачу як ва ўсіх. Хачу па-іншаму.
Першую ноч у Беларусі спаў у адзежы
Беларускае надвор’е – як месячныя ў дзяўчыны: ніхто не ведае, як будзе. Я не ведаю, што будзе зараз: дождж, не дождж… Калі толькі прыехаў у Беларусь – была зіма, усё белае. Халодна! Першую ноч тут я наогул у адзежы спаў (смяецца).
Пра беларускіх дзяўчат і галоўнае ў жыцці
У Беларусі вельмі прыгожыя дзяўчаты! 27 жонак, як у Фелакуці, я не хачу, канечне… урэшце, ён з імі усімі развёўся (смяецца). Трэба, каб дзяўчына разумела, што для мяне заўжды галоўнае – музыка. То бок на яе пытанне: “Музыка альбо я?” адказ будзе адзін: “Канечне, музыка!” (смяецца). Калі будуць дзеці – для іх музыка таксама будзе на першым месцы, я б так хацеў.
Пакуль ёсць энергія, голас і жывая пячонка…
Пакуль у мяне ёсць энергія і голас, пакуль жывая пячонка – я буду займацца тым, што люблю. Гэта маё крэда па жыцці. Я не ведаю нічога пра сваю будучыню, не планую. Ведаю, што там будзе музыка.
Алесь Кіркевіч
фота Аляксандры Сергеевіч
