Складана вызначыць тыя ці іншыя рухі душы, якія прыводзяць нас да нашых захапленняў. Хтосьці любіць працаваць рукамі. Хтосьці захоплены спортам, актыўна ўдзельнічае ў грамадскіх працэсах, а камусьці прыносіць радасць паслабленне і занятак, які здымае стрэс. Ала Леснік, рэквізатар Рэспубліканскага тэатра беларускай драматургіі займаецца на курсах акцёрскага майстэрства Андрэя Саўчанкі і распавядае нам, якое значэнне яны маюць для яе.
– Маё галоўнае захапленне ў жыцці – гэта мая сям’я. Гэта мая дачка (цудоўны, разумны, добры і таленавіты чалавек), якая ўжо вырасла і ўступіла ў самастойнае жыццё. І ў гэты момант я стала больш прыслухоўвацца да сябе. Што б мяне захапіла, у чым бы яшчэ я магла выказаць сябе? Ніякіх асаблівых пераваг у мяне не было, таму, убачыўшы ў нашым тэатры аб’яву аб курсах акцёрскага майстэрства Андрэя Саўчанкі, я вырашыла паспрабаваць.
Натуральна новая прафесія мне не патрэбна, мая праца мне падабаецца. Мне проста хочацца актыўна жыць (тое, на што мне, магчыма, не хапала часу, калі я была проста мамай). Спатрэбяцца мне новыя навыкі ў жыцці ці не – гэта не мела ніякага значэння.
Заняткі на курсах даюць нечакана шмат таго, пра што нават не магла выказаць здагадку. Думала, што буду проста навучацца акцёрскаму майстэрству, аб якім не мела ні найменшага падання. А атрымліваю магчымасць разважаць пра сябе. Наш выкладчык будуе заняткі так, што ўзнікае мноства пытанняў. Сам сабе гэтыя пытанні не задаў бы ніколі, а калі яны зададзены кімсьці, ты шукаеш адказы, ты спрабуеш зразумець і разабрацца.
Калі ў самым пачатку мне здавалася, што я і так у жыцці многае ведаю, то зараз становіцца больш зразумела, што існуе яшчэ так шмат патаемных сцежак, дарожак, акольных шляхоў, якія я раптам навучылася заўважаць. Калі сказаць вобразна, зараз я адчуваю сябе звычайным каменем, на якім стаў расці цудоўны мох, а побач расквітаць незвычайныя кветкі і каласаваць травы. Так я паволі стала абрастаць чымсьці каштоўным, карысным і патрэбным…
Доўгі час на занятках абсалютна нічога не атрымлівалася. Мы ўсе амаль плакалі. Гэта было жорстка: нічога не выходзіла. Мы не разумелі, чаму. Тлумачэнні не дапамагалі, таму што на пачатковай стадыі растлумачыць, да чаго мы імкнемся, што робім, было настолькі складана, што ўлавіць нюансы было практычна немагчыма. Вельмі цяжка было разняволіцца пры выкладчыку, пры аднакурсніках, выканаць заданне, нешта паказаць … а потым, раз, і раскрылася. Гэта адбылося зусім незаўважна.
Думаю, што гэта пытанне даверу ў адносінах адзін да аднаго. І ў гэтым вялікая заслуга Андрэя Саўчанкі. Ён – незвычайны выкладчык, ён здолеў зрабіць так, што мы сталі давяраць яму і адзін аднаму. І менавіта з гэтым даверам стала нешта атрымлівацца. І, калі, упершыню, Андрэй усміхнуўся, калі мы паказалі тое, пра што ён нас прасіў, яго ўсмешка была велізарнай узнагародай. Здавалася, што мы атрымалі Оскар!
Акрамя ўсяго гэтага паміж намі ўсталяваліся вельмі цёплыя адносіны. Пасля заняткаў мы разам п’ем гарбату, размаўляем, і гэта вельмі збліжае. І як бы банальна гэта не гучала, я бягу на гэтыя курсы, як на свята.
Ганна Трубачова
Фота – Аляксандр Tarantino Ждановіч
Журналісцкае агенцтва «Таранціны і сыны»
