“Мы пазналі без памылкі, што пад сховам цемнаты нам даставілі пасылкі, тэлеграмы і лісты…” — напісаў некалі класік беларускай літаратуры. Напэўна, набліжаўся Дзень паштовага работніка, і яму хацелася неяк адзначыць свята трапным паэтычным радком. Сапраўды, у старыя добрыя часы класікам пад сховам цемнаты прыходзіла чытацкая пошта — і зрэдку класікі на яе адказвалі, прычым сярод белага дня. Смелыя былі людзі. Да пошты ставіліся сур’ёзна — не дзіва, што некаторыя адказы тых вечна жывых класікаў...
Для гарадскога чалавека з’ехаць у вёску, у мястэчка, на хутар – гэта прыкладна тое самае, што эміграцыя на іншы...
Неба, а не душу мяняюць тыя, хто выпраўляецца за мора… Так казалі старажытныя людзі, а ім прынята верыць на слова,...
Увогуле, Мінск – такое месца, якое сапсаваць ужо немагчыма. Бо далей проста няма куды. Ягонае цяперашняе аблічча –...
Альтэрнатыўная гісторыя — жанр у беларускай літаратуры далікатэсны, чытача ім радуюць рэдка, толькі на святы, ды і тое не на ўсе. “Рэдка” — гэта, вядома, хлусня. Праўдай будзе напісаць: я...
Ёсць на Беларусі такія гарады, адны назвы якіх здольныя выклікаць самы сапраўдны страх. Напрыклад, Жло… Можна не працягваць. Бо ўжо страшна. Там, дзе “жло”, наогул цяжка чакаць нечага добрага....
“Ну, тут жа не Паўночная Карэя…” Так мы супакойваем палахлівага іншаземца, які ўпершыню купіў білет у Менск і цяпер дрыжыць ад страху, дзясяты раз перачытваючы артыкул Вікіпедыі, прысвечаны...
У дзяцінстве бацькі аднаго з маіх сяброў, калі ён не даядаў свайго абеду, папракалі яго так: “Как тебе не стыдно! Разве ты не помнішь, как в блокадном Ленінграде…” І пачыналася....
Восень – час інтымных прызнанняў. У чым бы такім прызнацца? Вядома, лепш за ўсё ў нейкіх перверсіях. Хаця б пісьмовых. Дык вось: Я заўжды быў прыхільнікам беларускай лацінкі....
Кажуць, калі ў 1938 годзе пазбаўлены нямецкага грамадзянства Томас Ман эміграваў у ЗША, сярод плакатаў, якімі яго сустракалі ў Нью-Ёрку, былі і такія: “Thank you, Mr....
Гарадскі чалавек думае вуліцамі. Не заўжды, вядома, але думае. Бо думаць – гэта значыць ісці. Збочваць, заходзіць у аркі, спускацца па сходах, сустракаць знаёмых – жывых і...
Сцяну аднаго з мінскіх дамоў на галоўным праспекце нядаўна ўпрыгожыў цікавы плакат. Вялікі, шырокі, вышынёй паверхаў на шэсць. На плакаце бусел, які распасцёр крылы – у...
Я сяджу і гляджу ў чужое неба з чужога акна, дзе няма знаёмых зорак і агнёў… А што там ёсць, у акне? Ну, ёсць, напрыклад, часопіс “Дзеяслоў”, які сіламі сваіх зорак...
Усё, што мы ведалі пра Фелікса Эдмундавіча Дзяржынскага, – няпраўда. Ніякі ён быў не помнік, ніякі не праспект і не кат, а калі трошачкі і кат, дык зусім не ЭдмУндавіч, а...
У Мінску гараць сметніцы. Бо ў жыхароў горада з вокамерам усё ў парадку. Які-небудзь грамадзянін – або грамадзянка, граматная, у грыме, беспартыйная – кіне на хаду недапалак...
У рыфмаванай паэзіі ёсць свая падступнасць. Бываюць вершы, якія так добра кладуцца на музыку, што ўвесь дзень потым ходзіш, пад нос мармычаш, аўтара праклінаеш разам з...
